​مالکیت فکری
مالکیت فکری یا مالکیت اندیشه به حقوقی گفته می‌شود که به صاحبان آن حق بهره‌وری از اندیشه و خلاقیت را می‌دهد و ارزش اقتصادی و قابلیت دادوستد دارد ولی موضوع آن شیء معین مادی نیست. حقوق پدیدآورندگان آثار ادبی یا هنری یا مالکیت ادبی و هنری معروف به حق مؤلف یا حق تکثیر، حق اختراع، حقوق بر مشتری مانند سرقفلی حق تاجران و صنعتگران نسبت به نام، علائم تجارتی و صنعتی و اسرار تجاری معروف به مالکیت تجارتی و صنعتی از انواع مالکیت‌های فکری است.

​​مالکیت فکری در ایران 
ایران از سال ۲۰۰۱ عضو سازمان جهانی مالکیت فکری است و تابحال تعدادی از پیمان‌های مربوط به مالکیت فکری را پذیرفته‌است. ایران در سال ۱۹۵۹ به پیمان پاریس برای حمایت از مالکیت صنعتی پیوست، همچنین در سال ۲۰۰۳ به پیمان مادرید برای ثبت بین‌المللی علائم ملحق شد و در سال ۲۰۰۵ عضو توافقنامه لیسبون به منظور حمایت از نام منشاء و ثبت بین‌المللی آن شد که حفاظت از نام جغرافیایی مرتبط با محصولات را تضمین می‌کند.

سازمان های دولتی مسئول مالکیت فکری در ایران
وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سازمان پژوهش‌های علمی و صنعتی ایران وابسته به وزارت علوم، تحقیقات و فناوری ایران و مرکز مالکیت معنوی که زیرمجموعه سازمان ثبت اسناد و املاک کشور وابسته به قوه قضائیه ایران است. این مرکز فعالیت خود را از سال ۱۳۰۴ در قالب اداره ثبت علائم تجاری وقت آغاز کرد و در سال ۱۳۹۲ نیز با تصویب چارت جدید سازمانی به مرکز مالکیت معنوی ارتقا یافت.

منتورینگ یا هدایت یا هدایتگری رابطه‌ای است که در آن فرد با تجربه‌تر یا دارای دانش بیشتر به راهنمایی فردی با تجربه یا دانش کمتر کمک می‌کند. مربی یا منتور می‌تواند کوچکتر از شخصی باشد که به او آموزش می‌دهد، اما باید دارای تخصص خاصی باشد.این یک مشارکت یادگیری و توسعه میان فردی با تجربه زیاد و شخصی که می‌خواهد چیزی را فرا بگیرد، است.

منتورینگ چیست ؟